Van B naar OB

B

Toen we ongeveer anderhalf jaar geleden ons huis bouwden waren er nog bouwplaatsen over aan beide kanten van het huis. We wisten dat er aan de ene kant een open bebouwing zou komen en dat er aan de andere kant een andere halfopen bebouwing tegen ons aan zou worden gezet.

Al snel zaten we volop in de werken en rees de nieuwe halfopen bebouwing als een paddenstoel uit de grond.  De eigenaars hadden we nog niet ontmoet, maar wel hun architect die al blaffend vroeg hoe het nu zat met de isolatie aan onze kant. Blijkbaar was er al wekenlang een dispuut tussen onze architect en die van de buren waar we niks van af wisten.

Op een gezellige TV-avond kreeg ik plots een bericht van onze buurvrouw via Messenger waarin heel snel duidelijk werd dat mijn nieuwe buurvrouw en haar architect qua manier van communiceren perfect overeen kwamen. Aangezien ik (zie vorige blog) communicatie soms iets te snel als aanvallend ervaar, checkte ik toch maar even bij  Liefje en mijn zus (Zusje) om er zeker van te zijn dat ik niet overdreef wanneer ik zei dat het bericht gewoonweg bruut was. Gelukkig kreeg ik in dit geval gelijk.

Op een avond kwamen de buren op onze uitnodiging op bezoek om alles eens uit te praten. Op het moment zelf leek het gesprek ok te verlopen. Enkele maanden later trokken onze buren in hun nieuwe huis en kwam hun dochtertje zelfs af en toe eens in onze tuin piepen (nieuwe huizen, dus nog geen omheining in de tuin) waarbij we enthousiast terug zwaaiden.

OB

In de weken en maanden die volgenden merkten Liefje en ik dat wanneer we goeiedag probeerden te zeggen tegen de buren, ze zich steevast omdraaiden. Als Limburgers die emigreerden naar de provincie Antwerpen hebben we geleerd om het qua mensen begroeten heel wat rustiger aan te doen, maar toch.

Op een dag kwam ik ’s avonds thuis na een bezoekje aan Zusje,  en merkte ik dat de buren, zonder ook maar iets te vragen, een scheiding tussen onze huizen hadden gezet. Het idee van per ongeluk contact met ons te hebben moet voor hen zo ondenkbaar geweest zijn dat die schutting blijkbaar nodig was.

Sindsdien zijn de Buren voor ons de Onuitstaanbare Buren. We doen geen moeite meer om dag te zeggen, we doen ons eigen ding en proberen elkaar zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Een deel van mij heeft het er nog steeds lastig mee, omdat ik moeilijk kan verkroppen dat er mensen zijn die me gewoonweg niet leuk vinden. Laat staan mensen waarmee ik een muur deel.

Ze is opnieuw zwanger, onze OB. Maakt het van mij een slecht mens dat ik hoop dat de epidurale in haar geval niet zo goed werkt?

So be it.

Liefs

SmiS