De Ploeterklas (of het verhaal van de Twee Kikkertjes)



In de school van mijn kinderen (die ik in deze blog vanaf nu ‘De Pateekes’ zal noemen), is er De Ploeterklas. Elke week worden leerlingen die wat meer uitdaging nodig hebben uit de klas gehaald om in De Ploeterklas te leren ‘ploeteren’. Ze krijgen moeilijkere oefeningen, moeten projectwerk doen waarbij ze zelfstandig moeten werken etc.

Mijn blog heet niet ‘De Ploeterklas’ omdat ik extra uitdaging nodig heb. Integendeel. Ik beschouw mijn leven als één grote uitdaging omdat ik niks anders lijk te moeten doen dan ploeteren. Soms met succes, vaak zonder.

Mijn vader vertelde me als kind een verhaaltje over de Twee Kikkertjes. Twee kikkertjes waren in een emmer vol melk gevallen en dreigden te verdrinken. Het ene kikkertje was vastberaden om terug uit de emmer te geraken en bleef spartelen. Het andere kikkertje had het moeilijker en wou het opgeven. De ene kikker zei: ‘Blijf spartelen! Als je gewoon blijft spartelen en niet opgeeft geraak je er wel uit!’ Het andere kikkertje bleef spartelen zolang het kon maar al snel lukte het niet meer en begon het te zinken. Het eerste kikkertje bleef spartelen en spartelen en na een hele poos veranderde de melk in een klomp boter, en kon het kikkertje uit de emmer springen.

In eerste instantie vertelde mijn vader het verhaal in een versie waarbij het tweede kikkertje verdronk, maar na elk verhaal vroeg ik: ‘Papa, het eerste kikkertje redt het tweede kikkertje uit de emmer hé? Toch?’ Na een tijdje gaf hij toe en vertelde de mildere versie van het verhaal.

Ik ben niet het eerste kikkertje. Ik ben nog niet zover dat ik uit mezelf geloof dat alles weer goed komt als je maar blijft spartelen. Wel heb ik, en daar mag ik mijn leeftijd dan weer dankbaar voor zijn, al mogen ondervinden dat het blijven spartelen (of moet ik zeggen ploeteren) de moeite waard is. Verder heb ik ook het geluk dat er een ‘eerste kikkertje’ in mijn leven is dat me voortdurend aanmoedigt om verder te ploeteren.

Nu nog uit die emmer geraken…

Liefs
SmiS

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Van B naar OB

B Toen we ongeveer anderhalf jaar geleden ons huis bouwden waren er nog bouwplaatsen over aan beide kanten van het huis. We wisten dat er aan de ene kant een open bebouwing zou komen en dat er aan de andere kant een andere halfopen bebouwing tegen ons aan zou worden gezet. Al snel zaten we volop in de werken en rees de nieuwe halfopen bebouwing als een paddenstoel uit de grond.   De eigenaars hadden we nog niet ontmoet, maar wel hun architect die al blaffend vroeg hoe het nu zat met de isolatie aan onze kant. Blijkbaar was er al wekenlang een dispuut tussen onze architect en die van de buren waar we niks van af wisten. Op een gezellige TV-avond kreeg ik plots een bericht van onze buurvrouw via Messenger waarin heel snel duidelijk werd dat mijn nieuwe buurvrouw en haar architect qua manier van communiceren perfect overeen kwamen. Aangezien ik (zie vorige blog) communicatie soms iets te snel als aanvallend ervaar, checkte ik toch maar even bij   Liefje en mijn zus (Zusje) om
Meer lezen

Loslaten

Iedereen heeft zijn geesten uit het verleden. Mensen waarmee je op de één of andere manier unfinished business hebt. Ik krijg meer en meer het gevoel dat mijn geestenrijk iets te goed gevuld is. De vrouw van de bakker die boos reageerde omdat ik een bestelling te laat doorgaf, het meisje uit de lagere school dat ik heb gepest omdat ze timide was, de kinderen uit de lagere en middelbare school die mij hebben gepest omdat ik anders was, de vriendinnen die geen vriendinnen bleken te zijn, de vriendjes… Mijn geesten zijn een heel gevarieerd publiek. Er zijn er die me steevast koude rillingen bezorgen wanneer ik aan hen denk, en er zijn er die tranen over mijn wangen kunnen laten lopen. Sommige geesten zijn heerlijk warm en fluffy om me in te wentelen op koude winterdagen en andere doen me wakker schrikken in het midden van de nacht. Wat mijn geesten allemaal gemeenschappelijk hebben is dat ze me niet met rust willen laten. Ze zijn zeer high maintenance en vragen constant mijn aan
Meer lezen

Spaghetti

Toen ik op kot zat in Leuven besloot ik op een middag zelf spaghetti te maken. De andere inwonende studenten waren verschillende jaren ouder dan ik, dus de reputatie van ‘ons dutske’ was snel verdiend. Om voor mezelf te bewijzen dat ik ook echt wel kon koken ging ik op een moment dat er niemand anders in de keuken was aan de slag. Om helemaal eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik de spaghettisaus van mijn mama in een potje had meegekregen. Daaraan beginnen zou onbegonnen werk zijn, aangezien mijn mama de lekkerste spaghettisaus van de wereld maakt, dus die lat lag voor mij te hoog. Dan enkel nog water in een kookpot, laten koken, en vervolgens de Cappellini erbij. Verbaasd over hoe vlot alles verliep zette ik me even aan de keukentafel om wat te lezen terwijl ik wachtte tot de pasta gekookt was. Enkele minuten later rook ik een brandgeur. Verschrikt ging ik kijken en zag ik dat de pasta niet verbrand was, zoals ik vermoedde, maar dat hij effectief in brand stond. Ik was nie
Meer lezen