Hoog gevoelig

Tijdens mijn jaren in de lagere school stuurde ik mijn ouders vaak naar het oudercontact om te vragen aan de juffen en meesters waarom ze zo vaak riepen tegen mij. Ik wilde weten wat ik mis deed. Elke keer opnieuw kwamen mijn ouders terug thuis met de melding dat het niet tegen mij was dat ze riepen, maar tegen de ‘stoute’ kinderen. Dat ik bij de braafste kindjes van de klas hoorde. Dat het zeker niet tegen mij was. Deze boodschap heb ik tientallen keren gehoord, maar het drong niet door. Het idee dat mensen kwaad zijn op mij of dat ik iets verkeerd doe zit er dus diep in gebakken.

De zin ‘Trek het je zo niet aan’ betekent niks voor mij. Het is niet zo dat ik de betekenis van de woorden niet begrijp, maar me ‘iets niet aantrekken’ is iets dat ik gewoonweg niet kan. Mijn man (Liefje) doet pogingen om deze zin te vermijden, maar zelfs hij vindt het soms nog moeilijk om te begrijpen dat alles zonder filter bij mij binnen komt, en dat ik me zowat alles aantrek.

Het is pas sinds enkele jaren dat ik besef dat ik waarschijnlijk tot de groep behoor van mensen die hoog gevoelig zijn. Neen, ik heb geen concrete diagnose, maar toen ik artikels begon te lezen over hoog gevoeligheid, was het alsof ik over mijn eigen leven las. Het je niet goed voelen in grote groepen, je moeilijk kunnen concentreren bij teveel geluid, negatieve opmerkingen van mensen niet kunnen plaatsen en dagen, maanden, jaren meedragen…

Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot nu toe nog maar heel weinig voordelen zag in het feit dat ik alles zo sterk voel binnenkomen. Vandaag, toen ik samen met Liefje zat te eten en wat zat te praten, was er echter een kleine ommekeer.

We hadden het over het ontstaan van het heelal en over hoe onbelangrijk de mensheid is in het Grotere Geheel. Onze conversaties aan tafel durven al wel eens verschuiven van ‘Geef de choco eens door’ naar dit soort thema’s. Liefje is een overtuigd atheïst en ikzelf ben nog zoekende. Toen het ging over de onbenulligheid van de mensheid en ik besefte dat binnen afzienbare tijd mijn ouders, zijn ouders, onze kinderen, hun kinderen… niet meer zullen bestaan, kwam dat hard binnen. De tranen rolden dan ook al snel over mijn wangen.

Op dat moment kwam Liefje naar mijn kant van de tafel om me te knuffelen en zei hij dat hij het toch zo wondermooi vond hoe diep ik dingen kan voelen. Dat er zo weinig mensen zijn die dat kunnen, en dat het prachtig is om te zien. Onmiddellijk voelde ik een enorme dankbaarheid naar hem toe omdat hij me liet inzien dat er wèl een positieve kant is aan hoog gevoelig zijn. Zo vervoerd geraken door muziek dat ik me in een andere wereld waan. Gesprekken voeren met mensen die me nadien zeggen: ‘Dit had ik nog nooit aan iemand verteld’, weken nadien nog terugdenken aan momenten uit een boek of film.. Ik zou het voor niks willen ruilen.

En hoe mooi de wolken eruit zien vanavond…

Liefs

SmiS