Loslaten

Iedereen heeft zijn geesten uit het verleden. Mensen waarmee je op de één of andere manier unfinished business hebt. Ik krijg meer en meer het gevoel dat mijn geestenrijk iets te goed gevuld is. De vrouw van de bakker die boos reageerde omdat ik een bestelling te laat doorgaf, het meisje uit de lagere school dat ik heb gepest omdat ze timide was, de kinderen uit de lagere en middelbare school die mij hebben gepest omdat ik anders was, de vriendinnen die geen vriendinnen bleken te zijn, de vriendjes…

Mijn geesten zijn een heel gevarieerd publiek. Er zijn er die me steevast koude rillingen bezorgen wanneer ik aan hen denk, en er zijn er die tranen over mijn wangen kunnen laten lopen. Sommige geesten zijn heerlijk warm en fluffy om me in te wentelen op koude winterdagen en andere doen me wakker schrikken in het midden van de nacht.

Wat mijn geesten allemaal gemeenschappelijk hebben is dat ze me niet met rust willen laten. Ze zijn zeer high maintenance en vragen constant mijn aandacht. Ze houden er geen rekening mee of ik het druk heb of niet, of er plaats is voor hen of niet, of ik zin heb om me met hen bezig te houden of niet. Op dat vlak kan ik hen nog het best vergelijken met De Pateekes toen ze nog kleuters waren. Ik kon me een leven zonder hen niet meer voorstellen maar god wat waren ze vermoeiend…

Ik denk dat de meeste mensen er vrij goed in slagen om hun geestenrijk ‘te managen’. Ze beslissen wie er binnen mag en wie niet, ontslaan regelmatig een geest hier en daar, en houden het ledenaantal beperkt. Tuurlijk zal er zich af en toe een geest met brute kracht naar binnen werken. Deze neemt dan een poos een pertinente plaats in, maar naarmate de tijd verstrijkt verliest hij aan kracht en begint hij te vervagen.

Naast mijn kille, enge, saaie, lieve en warme geesten zijn er ook de slimme geesten. Zij zijn misschien nog het ergst. Wanneer zij voelen dat ze beginnen te vervagen vermommen ze zich als droom. Ze kruipen in mijn onderbewustzijn en wakkeren met hun grote handen oude herinneringen weer tot leven waardoor ik wakker word met het gevoel dat ze pas gebeurd zijn. Vanaf dat moment is de vervagende geest weer sterker dan ooit.

Mijn geestenrijk zit overvol, en de reden daarvoor is makkelijk te verklaren. Dagelijks zijn er nieuwe geesten die een plekje willen bemachtigen, maar mijn oude, rigide geesten, willen niet weg. Er zijn er die ik met veel plezier naar de maan zou willen schoppen als ik kon, maar er zijn er ook die ik bewust dicht bij me wil houden. Op deze manier krioelen alle nieuwe en oude geesten door elkaar in mijn hoofd en is het chaos. Ik verwacht op elk moment een afgevaardigde van de geestenvakbond aan mijn deur om te melden dat de werkomstandigheden onhoudbaar zijn geworden.

Vannacht deed een slimme geest zijn werk en is hij vandaag dus weer alomtegenwoordig. Een Vriendje Van Vroeger dat absoluut geen recht heeft om zich in mijn dagelijkse gedachten te begeven, spookt al de hele dag door mijn hoofd. Liefje weet ervan en reageert pragmatisch, volwassen.

I wish I could.

Liefs

SmiS