Fishstick


Sinds we hier wonen hebben we een kat. Maar niet heus.

In de eerste maanden na de verhuis merkten we dat er regelmatig een mooie, peper-en-zoutkleurige kat op bezoek kwam. Eerst was hij schichtig, maar langzamerhand werden zijn visites frequenter en kwam hij kopjes geven en streeltjes vragen. De Pateekes vonden het natuurlijk geweldig. Pateeke 1 beschouwde de kat als haar eigen tremendum et fascinosum waarbij ze hem niet met rust kon laten, maar wanneer hij in haar richting keek: Ho maar. Pateeke 2 keek zoals steeds eerste de kat (ha!) uit de boom, maar nadien durfde ook hij steeds meer en meer met het diertje spelen.

Het is typerend menselijk gedrag om een levend wezen zo snel mogelijk een naam te geven. Zo ook bij ons. Nadat alles clichés als Minou, Fluffie en Tijger waren gepasseerd, landden we op de naam Fishstick. Fishstick maakte al snel deel uit van ons dagelijkse leven. Er werden kattenbrokjes in huis gehaald, er werden stukjes garen geknipt om mee te spelen, en de TV was gedurende enkele weken heel wat minder interessant.

Op een avond merkte Liefje op dat Zijne Majesteit (want zo gedroeg onze kat zich ondertussen) er toch wel heel goed verzorgd uitzag voor een zwerfkat. Fishstick, die ondertussen had geleerd hoe hij het schuifraam met zijn pootje kon open krijgen en dus regelmatig binnenglipte, lag op dat moment rustig op de zetel te snoezelen. Ik nam een foto van hem, en besloot in de Whatsappgroep van onze wijk even te checken of iemand Fishstick al ooit in de buurt gezien had. Niet veel later kwam er een berichtje binnen: ‘Maar, dat is onze Felix!’ Fishstick bleek niet enkel baasjes te hebben, hij woonde gewoon twee huizen verder dan ons.

Ondertussen zijn we verschillende maanden verder en mag Fishstick niet meer bij ons binnen. Toegegeven, ook het feit dat drie van de vier gezinsleden zich de pleuris niesden op momenten dat hij binnen zat, riep op tot maatregelen. Wel kunnen we het nog steeds niet laten om dagelijks een bordje met brokjes en water klaar te zetten, waardoor Fishstick/Felix hier in de tuin een prachtig buitenverblijf heeft, waar hij meer tijd lijkt door te brengen dan bij zijn baasjes.

Toen ik onlangs even een babbeltje sloeg met de overbuurvrouw kwam Fishstick gezellig bij ons zitten. De buurvrouw lachte en zei: ‘Maar jou ken ik, jij glipt elke week wel een paar keer bij ons binnen, is het niet?’ terwijl ze zachtjes achter zijn oren kriebelde. Fishstick bleek dus naast zijn vaste thuis én zijn buitenverblijf bij ons, nog een derde huis te hebben waar hij het zich allemaal laat welgevallen. Op dat soort durf en gewichtigheid kan ik alleen maar jaloers zijn.

Misschien krijgt hij wel een extra stukje zalm vanavond.

Deze ene keer…

Liefs
SmiS



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Loslaten

Iedereen heeft zijn geesten uit het verleden. Mensen waarmee je op de één of andere manier unfinished business hebt. Ik krijg meer en meer het gevoel dat mijn geestenrijk iets te goed gevuld is. De vrouw van de bakker die boos reageerde omdat ik een bestelling te laat doorgaf, het meisje uit de lagere school dat ik heb gepest omdat ze timide was, de kinderen uit de lagere en middelbare school die mij hebben gepest omdat ik anders was, de vriendinnen die geen vriendinnen bleken te zijn, de vriendjes… Mijn geesten zijn een heel gevarieerd publiek. Er zijn er die me steevast koude rillingen bezorgen wanneer ik aan hen denk, en er zijn er die tranen over mijn wangen kunnen laten lopen. Sommige geesten zijn heerlijk warm en fluffy om me in te wentelen op koude winterdagen en andere doen me wakker schrikken in het midden van de nacht. Wat mijn geesten allemaal gemeenschappelijk hebben is dat ze me niet met rust willen laten. Ze zijn zeer high maintenance en vragen constant mijn aan...
Meer lezen

Van B naar OB

B Toen we ongeveer anderhalf jaar geleden ons huis bouwden waren er nog bouwplaatsen over aan beide kanten van het huis. We wisten dat er aan de ene kant een open bebouwing zou komen en dat er aan de andere kant een andere halfopen bebouwing tegen ons aan zou worden gezet. Al snel zaten we volop in de werken en rees de nieuwe halfopen bebouwing als een paddenstoel uit de grond.   De eigenaars hadden we nog niet ontmoet, maar wel hun architect die al blaffend vroeg hoe het nu zat met de isolatie aan onze kant. Blijkbaar was er al wekenlang een dispuut tussen onze architect en die van de buren waar we niks van af wisten. Op een gezellige TV-avond kreeg ik plots een bericht van onze buurvrouw via Messenger waarin heel snel duidelijk werd dat mijn nieuwe buurvrouw en haar architect qua manier van communiceren perfect overeen kwamen. Aangezien ik (zie vorige blog) communicatie soms iets te snel als aanvallend ervaar, checkte ik toch maar even bij   Liefje en mijn zus (Z...
Meer lezen

Spaghetti

Toen ik op kot zat in Leuven besloot ik op een middag zelf spaghetti te maken. De andere inwonende studenten waren verschillende jaren ouder dan ik, dus de reputatie van ‘ons dutske’ was snel verdiend. Om voor mezelf te bewijzen dat ik ook echt wel kon koken ging ik op een moment dat er niemand anders in de keuken was aan de slag. Om helemaal eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik de spaghettisaus van mijn mama in een potje had meegekregen. Daaraan beginnen zou onbegonnen werk zijn, aangezien mijn mama de lekkerste spaghettisaus van de wereld maakt, dus die lat lag voor mij te hoog. Dan enkel nog water in een kookpot, laten koken, en vervolgens de Cappellini erbij. Verbaasd over hoe vlot alles verliep zette ik me even aan de keukentafel om wat te lezen terwijl ik wachtte tot de pasta gekookt was. Enkele minuten later rook ik een brandgeur. Verschrikt ging ik kijken en zag ik dat de pasta niet verbrand was, zoals ik vermoedde, maar dat hij effectief in brand stond. Ik was nie...
Meer lezen