De Colruyt


Sinds een paar jaar slaag ik er sporadisch in om flink een lijstje te maken en naar de Colruyt te gaan om boodschappen te doen voor de hele week. Het zijn banale dingen als deze die voor mij een heel uitdaging zijn.

Ten eerste: Het huis uit. Op zich heb ik daar niets op tegen, maar de kans is groot dat ik de OB (zie vorige post) tegenkom, en dat is reden genoeg om binnen te blijven. Wanneer ik dan toch ongezien in mijn auto geraak en op de parking van de Colruyt beland kan de nachtmerrie beginnen.

Niets haalt naar mijn gevoel zo het slechtste in mensen naar boven als boodschappen doen. Op de parking is het wringen voor het beste plaatsje dicht bij de ingang, zodat we toch maar niet die twintig extra meter moeten stappen. Vervolgens naar de ingang, waar de chaos begint. Bij het nemen van een trein is het heel duidelijk: eerst laat je iedereen uitstappen, pas dan stap je in. Buiten enkele idioten die dit principe nog steeds niet doorhebben verloopt dit vrij vlot. Helemaal anders in de Colruyt.
Terwijl je met je kar naar binnen wil, rijdt er op hetzelfde moment iemand zijn kar naar buiten. Beide partijen stoppen op dat moment om een aanrijding te vermijden, waarbij er enkele heel oncomfortabele seconden volgen waarin niet duidelijk is wat er precies moet gebeuren. Om de impasse te doorbreken besluiten beide partijen meestal op exact hetzelfde moment om hun karretje terug in gang te zetten. Dit kan zo tot drie keer achter elkaar doorgaan, tot grote ergernis van de mensen achter ons, die met een diepe zucht laten blijken dat ze niet gediend zijn van dit soort tijdverlies.

Om de dingen nog erger te maken kies ik consequent Het Karretje Met het Piepende Wiel Dat Niet Rechtdoor Wil Rijden. Met het piepende karretje en in een poging om de enkels van mijn mede -Colruytianen te sparen, baan ik me vervolgens een weg door de gangen. Er zijn twee opties. Optie 1: Het is zaterdag en zowel links als rechts van de te smalle gangen staan klanten met hun karretje. Je hier een weg door slalommen is vrijwel onmogelijk aangezien mensen er steevast in slagen om hun karretje weer in gang te zetten op het moment dat ik hen voorbij wil steken.  Optie 2: Het is niet zaterdag, en dus wel De-Rekken-Worden-Aangevuld-Dag. Eigenlijk spreken we hier over exact hetzelfde scenario als op zaterdag maar dan met minder winkelkarretjes en meer aanvulkarren. De aanvulkarren staan zowel links als rechts van de te smalle gangen. Je hier een weg door slalommen is vrijwel onmogelijk aangezien mensen er steevast in slagen de aanvulkarren in gang te zetten op het moment dat ik hen voorbij wil steken.

Om deze post niet langer te maken dan nodig sla ik Het Jengelende Kind, De Moeder Die Het Nodig Vindt De Hele Winkel Te Laten Weten Wat Ze Die Avond Zal Koken, De Tetterende Oude Dames In Het Midden Van De Gang en Man Die Nog Steeds Het Systeem Van De Pijlen In De Gangen Niet Kent over. Op deze manier komen we naadloos aan bij de apocalyps van deze martelgang:  De Kassa.

Ik weet niet hoe ik het doe, maar ik slaag er telkens weer in om de langste rij aan de kassa te kiezen. Wanneer Liefje mee komt winkelen, zal er wonderwel altijd plots een nieuwe rij opengaan, zijn de rijen die we zagen toen we binnenkwamen als sneeuw voor de zon verdwenen of laat het vriendelijke koppel ons voor, omdat ze ‘toch niet zoveel bij hebben’. Wanneer ik alleen ga winkelen doet zich het omgekeerde voor. Vanuit het niets werden de rijen die ik zag bij het binnenkomen dubbel zo lang, gaat er net een kassa dicht, en laat ik iemand voor omdat hij ‘toch niet zoveel bij heeft.’

Wanneer ik met nog maar de helft van mijn energie naar buiten strompel, de auto inlaad en ik mijn lege karretje wil gaan terugzetten vraagt een vriendelijke stem: ‘Zal ik dit karretje even voor u meenemen, juffrouw?’

Dag goedgemaakt. Dit kan ik volgende week nog wel eens.

Liefs
SmiS

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Loslaten

Iedereen heeft zijn geesten uit het verleden. Mensen waarmee je op de één of andere manier unfinished business hebt. Ik krijg meer en meer het gevoel dat mijn geestenrijk iets te goed gevuld is. De vrouw van de bakker die boos reageerde omdat ik een bestelling te laat doorgaf, het meisje uit de lagere school dat ik heb gepest omdat ze timide was, de kinderen uit de lagere en middelbare school die mij hebben gepest omdat ik anders was, de vriendinnen die geen vriendinnen bleken te zijn, de vriendjes… Mijn geesten zijn een heel gevarieerd publiek. Er zijn er die me steevast koude rillingen bezorgen wanneer ik aan hen denk, en er zijn er die tranen over mijn wangen kunnen laten lopen. Sommige geesten zijn heerlijk warm en fluffy om me in te wentelen op koude winterdagen en andere doen me wakker schrikken in het midden van de nacht. Wat mijn geesten allemaal gemeenschappelijk hebben is dat ze me niet met rust willen laten. Ze zijn zeer high maintenance en vragen constant mijn aan...
Meer lezen

Van B naar OB

B Toen we ongeveer anderhalf jaar geleden ons huis bouwden waren er nog bouwplaatsen over aan beide kanten van het huis. We wisten dat er aan de ene kant een open bebouwing zou komen en dat er aan de andere kant een andere halfopen bebouwing tegen ons aan zou worden gezet. Al snel zaten we volop in de werken en rees de nieuwe halfopen bebouwing als een paddenstoel uit de grond.   De eigenaars hadden we nog niet ontmoet, maar wel hun architect die al blaffend vroeg hoe het nu zat met de isolatie aan onze kant. Blijkbaar was er al wekenlang een dispuut tussen onze architect en die van de buren waar we niks van af wisten. Op een gezellige TV-avond kreeg ik plots een bericht van onze buurvrouw via Messenger waarin heel snel duidelijk werd dat mijn nieuwe buurvrouw en haar architect qua manier van communiceren perfect overeen kwamen. Aangezien ik (zie vorige blog) communicatie soms iets te snel als aanvallend ervaar, checkte ik toch maar even bij   Liefje en mijn zus (Z...
Meer lezen

Spaghetti

Toen ik op kot zat in Leuven besloot ik op een middag zelf spaghetti te maken. De andere inwonende studenten waren verschillende jaren ouder dan ik, dus de reputatie van ‘ons dutske’ was snel verdiend. Om voor mezelf te bewijzen dat ik ook echt wel kon koken ging ik op een moment dat er niemand anders in de keuken was aan de slag. Om helemaal eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik de spaghettisaus van mijn mama in een potje had meegekregen. Daaraan beginnen zou onbegonnen werk zijn, aangezien mijn mama de lekkerste spaghettisaus van de wereld maakt, dus die lat lag voor mij te hoog. Dan enkel nog water in een kookpot, laten koken, en vervolgens de Cappellini erbij. Verbaasd over hoe vlot alles verliep zette ik me even aan de keukentafel om wat te lezen terwijl ik wachtte tot de pasta gekookt was. Enkele minuten later rook ik een brandgeur. Verschrikt ging ik kijken en zag ik dat de pasta niet verbrand was, zoals ik vermoedde, maar dat hij effectief in brand stond. Ik was nie...
Meer lezen