39


Deze zomer werd ik 39.

Ik heb het altijd nodig gehad om ergens naartoe te werken. Als leerkracht naar het einde van het schooljaar toe, als wannabe sporter naar een sportief doel toe, als wannabe afvaller naar een lager getal toe, als wannabe zangeres naar de release van een album toe…

Tot nu toe had ik steevast het gevoel dat ik alle tijd van de wereld had om mijn doelen te bereiken. Er was een klein paniekmoment toen ik 30 werd, en ik besefte dat ik nog zo weinig gedaan had dat ik had willen doen. Ondertussen ben ik 39, wat betekent dat de 40 er onvermijdelijk aan komt. Niet meer zoveel tijd dus, lijkt het, om te doen wat ik wil doen en te zijn wie ik wil zijn. Er is nog zoveel werk.

Momenteel ben ik werkloos, ben ik gescheiden, deel ik een halfopen bebouwing met mijn OB’s (Onuitstaanbare Buren), worden mijn pogingen om te gaan joggen voortdurend gesaboteerd door mezelf ‘Oh, maar vandaag heb ik keelpijn en ik las dat je met keelpijn niet mag gaan lopen’, mijn lijf ‘Je denkt toch serieus niet we gaan toestaan dat je al die kilo’s kilometers meezeult’, en de dokter: ‘Wandelen is ook heel gezond…’

Het spreekwoord gaat: ‘Als je het kan dromen, dan kan je het bereiken’. Dit wil zeggen dat ik tegen mijn 40e mijn droomjob heb, een marathon loop, in alle theaterzalen van Vlaanderen optreed met mijn eigen nummers, ik een boek succesvol heb uitgebracht en ik zowat de helft van mijn lichaamsgewicht ben verloren.
Tot dan neem ik het dag voor dag, en schrijf ik erover.

Onlangs las ik een artikel waarin een journalist (de naam ontglipt me), aankaartte dat BV’s (met kleine én grote b) het steeds hebben over de problemen die ze hebben overwonnen. Ze spreken die problemen enkel uit op het moment dat het weer heel goed met hen gaat. Net als die journalist vraag ik me af waarom het not done is om te vertellen dat het niet zo goed gaat op het moment dat het niet zo goed gaat.

Ik ben geen BV (zelfs niet met een kleine b), en het gaat niet zo goed.
Misschien zijn er mensen met wie het ook niet zo goed gaat, die troost vinden in de gedachte dat ze niet alleen zijn. Het zoeken naar Het Grote Geluk kan heel triest, maar met momenten ook heel grappig zijn.

Hopelijk huilen en gniffelen jullie met me mee.

Liefs
SmiS

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Loslaten

Iedereen heeft zijn geesten uit het verleden. Mensen waarmee je op de één of andere manier unfinished business hebt. Ik krijg meer en meer het gevoel dat mijn geestenrijk iets te goed gevuld is. De vrouw van de bakker die boos reageerde omdat ik een bestelling te laat doorgaf, het meisje uit de lagere school dat ik heb gepest omdat ze timide was, de kinderen uit de lagere en middelbare school die mij hebben gepest omdat ik anders was, de vriendinnen die geen vriendinnen bleken te zijn, de vriendjes… Mijn geesten zijn een heel gevarieerd publiek. Er zijn er die me steevast koude rillingen bezorgen wanneer ik aan hen denk, en er zijn er die tranen over mijn wangen kunnen laten lopen. Sommige geesten zijn heerlijk warm en fluffy om me in te wentelen op koude winterdagen en andere doen me wakker schrikken in het midden van de nacht. Wat mijn geesten allemaal gemeenschappelijk hebben is dat ze me niet met rust willen laten. Ze zijn zeer high maintenance en vragen constant mijn aan...
Meer lezen

Van B naar OB

B Toen we ongeveer anderhalf jaar geleden ons huis bouwden waren er nog bouwplaatsen over aan beide kanten van het huis. We wisten dat er aan de ene kant een open bebouwing zou komen en dat er aan de andere kant een andere halfopen bebouwing tegen ons aan zou worden gezet. Al snel zaten we volop in de werken en rees de nieuwe halfopen bebouwing als een paddenstoel uit de grond.   De eigenaars hadden we nog niet ontmoet, maar wel hun architect die al blaffend vroeg hoe het nu zat met de isolatie aan onze kant. Blijkbaar was er al wekenlang een dispuut tussen onze architect en die van de buren waar we niks van af wisten. Op een gezellige TV-avond kreeg ik plots een bericht van onze buurvrouw via Messenger waarin heel snel duidelijk werd dat mijn nieuwe buurvrouw en haar architect qua manier van communiceren perfect overeen kwamen. Aangezien ik (zie vorige blog) communicatie soms iets te snel als aanvallend ervaar, checkte ik toch maar even bij   Liefje en mijn zus (Z...
Meer lezen

Spaghetti

Toen ik op kot zat in Leuven besloot ik op een middag zelf spaghetti te maken. De andere inwonende studenten waren verschillende jaren ouder dan ik, dus de reputatie van ‘ons dutske’ was snel verdiend. Om voor mezelf te bewijzen dat ik ook echt wel kon koken ging ik op een moment dat er niemand anders in de keuken was aan de slag. Om helemaal eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik de spaghettisaus van mijn mama in een potje had meegekregen. Daaraan beginnen zou onbegonnen werk zijn, aangezien mijn mama de lekkerste spaghettisaus van de wereld maakt, dus die lat lag voor mij te hoog. Dan enkel nog water in een kookpot, laten koken, en vervolgens de Cappellini erbij. Verbaasd over hoe vlot alles verliep zette ik me even aan de keukentafel om wat te lezen terwijl ik wachtte tot de pasta gekookt was. Enkele minuten later rook ik een brandgeur. Verschrikt ging ik kijken en zag ik dat de pasta niet verbrand was, zoals ik vermoedde, maar dat hij effectief in brand stond. Ik was nie...
Meer lezen